Амралтын өдөр

Байдаг л нэг амралтын өдөр. Уул нь амралтын өдөр эхлэхэд бүгд баяртай байдаг, гэхдээ тэр биш.Тэр ер нь амралтын өдөр амарч үзээгүй. Амралтын өдөр хэзээ ч битгий ирээсэй гэж боддог байсан. Тэрний амралтын өдөр бүр ганцаардмал, дөрвөн ханан дунд өнгөрдөг ...Түүний оронд хичээлдээ явж байсан нь ядахдаа хэдхэн цаг ч болтугай гадуур гарах боломж олгоно. Цуг тоглох найз нөхөд байхгүй ч бас ганцаараа зожигроод байдаггүй. Хичээлээ тараад сургуулаасаа холгүй орших байшин руу аажуу явна.Тэгж явах зам нь түүнд их таалагддаг. Замд цэцэрлэг, сургуулийн тоглоомын талбай, автомашин зогсоол харагддаг.Хэн нэгэн хослол өмссөн, найз бүсгүй, залуугаа дагуулсан ах эгч нар аль нэг машинд ороод хаашаа ч юм явахыг харах түүнд сонин санагддаг. Тэдгээр хүмүүсийн нүүрэнд инээмсэглэл, баяр баясал, аз жаргал, уур бухимдал ээлжилэн тодорч нэг л хэвийн төрхтэй машиндаа сууна. Машинд суумагц хаашаа ч юм мэдэхгүй газар руу гишгээд өгөх биз ээ...Дараа нь сургуулийн тоглоомын талбай, хүүхдийн цэцэрлэг бий. Цэцэрлэгт сураагүй, цэцэрлэгийн жаахан хүүхдүүд уйлалдах нь уйлалдаж, тоглох нь тоглохыг хараад тэгж их сэтгэгдэл төрөхгүй. Жаахан хүүхдүүд түүнд онц санагдаж байсангүй. Өөрөөс нь хэдэн сантиметр намхан тэдгээр хүмүүс юу бодож, яаж байгаа нь мэдэгдэхгүй, сав л хийвэл уйлж, чирэгдэж байдаг ядаргаатай улс...Хол байх хэрэгтэй гэхээс өөр бодол үгүй. Эцэст нь өнөөх сургуулиас холгүйхэн байрлах байшиндаа ирэн цорын ганц сандал дээр сууна. Тэнд очимогц ихэвчилэн болзоот найз нь ирчихсэн байдаг.Үргэлж хар плаж, хар цүнх үүрсэн байдаг тас хар үс, томоос том тас хар нүдтэй охин. Түүний оймс нь хүртэл хар байдаг санагдана. Охиний хажууд энгийн л сургуулийн дүрэмт хувцас өмссөн бусдаас хамаагүй жижигхэн биетэй, сэвхтэй жаал ирж сууна. Юу ч ярилгүй, юу ч хэлэлгүй тэр хоёр тэндээ нар жаргах хүртэл суудаг. Жаалхүү хааяаа нэг охин руу гайхан харах боловч охин түүн рүү хэзээ ч харж байсангүй...Хэзээ ч түүнтэй харц тулгарч байсангүй...Том хар нүд нь тэнгэрийн хаяаны хаа нэгтэй, жаргаж буй нарнаас дээгүүр, үүлс рүү чиглэнэ...Заримдаа тэнгэрт бүжиглэх шувуудыг дагаж хараад байгаа юм шиг санагдана...Хичээл ордог тав хоног өдөр бүр ийнхүү өнгөрнө...Сургууль дээр бол тэр хоёр үг солихгүй...Хүү найзуудынхаа хажууд чимээгүйхэн охин рүү ширтэн суудаг бол охин түүний байгаа эсэхийг ч анзаардаггүй...Хамгийн хойно, хамгийн захад өөрийн ертөнц дөө суусаар л гараад явчихдаг...Хэнтэй ч үг сольдоггүй, багшийн асуултанд толгой дохих, сэгсрэх зэргээр л хариулдаг том хар нүдтэй охин...Ангийх нь хүүхдүүд охиноос айж эмээж, зарим нь шулам, чөтгөрийн охиноор нь дуудах боловч хүүд тэр бүгд хамаагүй. Тэр охин руу хараад ямар нэгэн зүйлийг мэдрэх шиг санагддаг...Ямар нэгэн хэлж мэдэхээргүй, одоохондоо уудлаад гаргаж ирж чадахааргүй зүйлийг мэдрэх шиг санагдана...Харин амралтын өдөр...Амралтын өдөр тэр охинтой суудаггүй...Эцэг эх нь гаднаас нь цоожлоод гэртээ ганцаар үлдэнэ...Өөрт нь хэзээ ч хариу хэлж байгаагүй тоглоомууддаа бүхнийг ярина...Тоглоомууд нь сонсоод л байхаас хэзээ ч юу ч хэлж байсангүй...Нэг л хэвийн инээмсэглэл, тогтсон нүүрний хувирлаар өөдөөс цоо ширтэх боловч нэг ч тоглоомонд түүнд хань болж байсангүй... Элдэвийг төсөөлөн бодож, нүүр гарны алчуурыг бэтмэний нөмрөг болгосоор түүний тамын амралтын өдрүүд эхэлдэг...Амралтын өдөр эхэлмэгц л залууд ганцаардал, гунихарал санаанд нь буудаг...Өнөөх охиний тухай дурсамжууд ч мөн оюун санаанаас ухагдан гарч ирнэ...Тэр охин амралтын өдөр юу хийдэг байсан бол...Тэр охиний амралтын өдөр хэрхэн өнгөрдөг байсан бол...Хэзээ ч үг солиогүй, ердөө ганцхан удаа харц тулгарсан тэр охинийг маш ихээр мэдрэх боловч хэзээ ч танилцаж байсангүй...Гэрэл гэгээг, эсвэл үхлийг дуудсан охиний нэр хааяаахан зүүдэнд нь "Зул" хэмээн бууна...Хэн бүхнээс нуудаг харанхуй өрөө адил охиний том хар нүд юуг ч үл хэлнэ...Юуг ч үл гаргана...Хов хоосон, аниргүй ертөнц...Өнөөдөр тэдгээр бусад, хэдэн зуу, мянга мянгаараа өнгөрсөн амралтын өдрүүдийн л нэгэн адил амралтын өдөр...Ажлын өдөр өнөөх бяцхан охинтой цуг нар жаргахыг ширтэж суухгүй ч, амралтын өдөр цаанаа л ганцаардмал...Хэн нэгнийг үгүйлээд байх шиг санагддаг болчихсон...Толгой тархи нь хүнд оргиж, нүдээ аниад нээтэл өнөөх сэтгэл хөдлөлгүй хүйтэн хөндий тоглоомууд дундаа сууж байх юм шиг санагддаг...Өглөөний ундаа ч уулгүй зам даган алхана...Тэдгээр хуучныг дурсан, өнөөх охиний тухай дурссаар...Гэвч тэр энэ бүгдийг л зөвхөн санаад байдаг юм шиг санагдана...Заримдаа ингэж санагдана...Магадгүй хаа нэгтэй, оюун санааных бүүр түүр түгжигдсэн мөчид охин түүний гарыг атгасан санагдана...Өнөөх нарийн замаар автомашиний зогсоолыг ширтэн алхаж байтал хүйтэн бас халуун гар түүний гарыг атгасан...Охинтой адилхан шахам гартайдаа өөрөөсөө ичиж байсан санагдана...Энэ явдал үнэхээр болсон эсэхийг хэлж мэдэхгүй...Дурсамжийнх нь хаа нэгтэй охин түүнд бүхнийг ярисан мэт санагдана...Амралтын өдөр бүр гэртээ цоожилогддог оо...Гэрийхэн нь түүнийг цоожлоод хаашаа ч юм явцгаадаг тухай...Аавыгаа хэзээ ч хараагүй бүүр түүрхэн дурссан санагддана... Эмээгийнхээ өгсөн дурангаар эсрэг талын байруудыг ширтэж суугаад түүнийг харсан тухайгаа хэлсэн ч юм шиг...Яг л тэнгэрт аажим аажим нүүн замхарж одох үүлс шиг дурсамжууд...Хэзээнээс, ягаад тэр байрнуудын дундахь цор ганц сандар, яг тэр цагтаа нар жагахыг харан сууцгаадаг болсоноо мэддэггүй...Ерөөсөө санаанд нь орж ирдэггүй юм...Тэр тухай бодмогц л сууж байсан үе шууд эхлэхээс биш сууцгаая гэж ярьж байсан үгүй...Гэхдээ нэг удаа, тэр ч гэсэн гэртээ ганцаар, тагтан дээрээ орчинийг ажиглаад зогсож байсан юм шиг...Есөн давхрын өндрөөс доош шагаймагц тээр доошоо уначихвал чөлөөлөгдөмөөр...Тийшээ нисчихвэл дахин амралтын өдөр байхгүй болж өдөр бүр нэг дэх, хоёр дахь, гурав дахь, дөрөв дэхь, тав дахь тэгээд нэг дэхь байх юм шиг...Доошоо харц унагах тусам нисэж үзэх адгуу хүсэлд улам ихээр эзэмдүүлнэ...Яг тэр мөчид, хөлөө савчуулан тагтны ирмэг дээр амралтын өдрийн тухай бодож суухдаа тэр ч мөн өнөөх охинг...Тагтан дээрээ хөлөө савчуулан сууж байсныг харсан санагдана...Гэвч үнэхээр харсан гэдгээ хэлхэд бэрхтэй...Маргааш нь өглөө нь автомашиний зогсоолыг цоо ширтэж зогсоход охин ирээд жаахан сууцгаах уу гэж хэлсэн шиг...Анхны бөгөөд сүүлчийн удаа түүний хоолойг сонссон нь тэр байсан юм болов уу...Энэ тухай бодмогц л бүх зүйл эсрэгээрээ хөтлөгдөн санах гэж хичээл тусам, шаварт суусан машин адил улам бүр ухан орох боловч юу ч үгүй хоосон...Утаа адил замхран алга болно...Дурсамжийнх нь хаа нэгтэй орших тас хар нүдтэй, тас хар үстэй тэр охин хаа байгааг тэр одоо мэдэхгүй... Ганцхан амралтын өдөр, заримдаа өнөөх нарийн гудмаар алхах үед сэтгэл санааг нь өөртөө бүрэн эзэмдэх охиний харц...Жаргах нар руу биш, тэнгэрт дүүлэх шувууд руу ч биш, магадгүй бүүр ерөөсөө түүний амьдрал шиг тас хар, охиний том хар нүд адил тас харанхуй ертөнцийг ажин суух шиг санагддаг... Хэзээ нь үл мэдэгдэх тэдгээр өдрүүдэд жаргах наран ч, тэнгэрт бүжиглэх шувууд ч, аажим аажимаар сарнин алга болох үүлс хэрэгтээ ямар харагдаж байсныг тэд хэрхэн мэдэх билээ... 

Толин доторхи хүн

Түүнийг сэртэл толиний цаанаас хар хувцастай залуу ширтэж байв...Тас хар хослол өмсөж хар нүдний шил зүүсэн, өндөр нуруу, халзан толгойтой, гартаа ажлын цүнх барисан залуу байлаа...Хувцасны шүүгээ яг орны хажуугаар баярласан тул яах ийхийн зуургүй л эргэж харав...ГЭвч хэн ч байсангүй...Бүүр хэн нэгэн байс гэх батлагаа ч алга...Энэ тал руугаа ор нь хананд тулчихсан юм шүү дээ...Хий юм харсан юм болов уу...Нэг хар хувцастай залуу зүүдэлсэн ч билүү...Зүүдээ үргэлжилүүлээд харчихав уу...би ер нь сэрсэн үү...Өөрийгөө бяцхаан чимхэв...Сэрүүн л байгаа юм байна...Юу байсан бэ...Яах аргагүй л нэг залуу, хар хувцастай залуу зогсож байсан...Утас дуугарч байна...Хайрт нь өглөө бүр залгадаг юм...Өглөө болсон бүхнийг нэгд нэгэнгүй ярив...Бүүр яах аргагүй, хар хослолтой залуу толин дотор зогсож байсан...Өнөөх нь тоглоом шоглоом болгоод өнгөрлөө...Хамгийн ойрын хүн нь ингэж хандсанд гомдох сэтгэл ч төрөх шиг...Өнөөдөр амралтын өдөр...Орой найз нартайгаа уулзах хүртэл өөрийгөө бэлдэх хэрэгтэй...Уулзалгүй хичнээн удсан юм...Нэг мэдэх нь ээ өнөөх хар хослолтой залуу бодлоос нь арчигдаж, хүүхдүүдээ хоёр цагийн гарах эрх олгочихоод гэрээ шомбойтол нь цэвэрлэчихвээ...Заримдаа сайн цэвэрлэгээ хийчхээр дотор нь онгойх шиг л болдог...Гэвч нэг зүйл л, юун мэдэгдэхгүй нэг зүйл торгоогоод байв...Юуг нь хэлж мэдэхгүй...Чухал зүйлээ мартчихсан юм шиг л...Хайрт руугаа залгав...Ойр зуурын үг сольж, хэзээ ирэхийг нь асуулаа...Ажил нь амжилттай гэнэ...Өглөө залгасан гэнэ ээ?...Хэзээ??...Хар хувцастай залуу толин дотор оо???...За чи надаар битгий тоглоод бай, би юу гэж тийм юм яридаг юм...Ямар солиорсон биш дээ...Гэсэн ч өнөөх зүйл торсон хэвээр...Магадгүй тэр хар хувцастай юм болов уу...Би тэр залууг толин дотор харсан тэгээд бүүр харсан гэдэг ээ мартчихсан юм болов уу...Сэтгэл санаа нэг л тогтворгүй болж, чухал зүйлээ мартчихаад санаж чадахгүй байгаа юм шиг санагдаж эхлэв...Нэг л чухал зүйл...Тэр залууг харсан байлаа гэхэд тэр залуугаас өөр нэг чухал зүйл байна...Ямар нэг чухал зүйл л байна даа...Оройн уулзалтын цаг нэг мэдэхэд л хүрээд иржээ...Хүүхдүүд нь хэдийн өрөө өрөөндөө чимээгүй сууцгааг хараад гайхав...Хэзээ хүрээд ирэв ээ энэ чөтгөрүүд...Найзуудаасаа л асууя гэсээр болзоцгоохоор төлөвлөсөн хотын төвийн ресторанд цагаасаа эрт оччихов...Цагийг ашиглан угаалгын өрөө орлоо... Толинд өөрийгөө хартал улам ч их хөгширчихсөн, улам ч их турчихсан юм шиг...Зовиур, шаналал дотор нь нүүрэнд дээр нь шуудханаа илрэвч тэр өөрөө мэдэхгүй байна...Бүүр бачимдаж үхмээр...Зуун грамм татчихлаа...Найзууд ч ирцгээв...Арван жилийн хөгтэй паянаа ярьцгаан, хүүхэд, гэр бүлийн асуудлаа хуваалцсаар гэртээ хүрээд ирлээ...Орон дээр хэвтэх төдийд л нам унтав...Зүүдэндээ бяцхан охин...Үгүй тэр өөрөө бяцхан охин болчихсон  хонгилоор алхана...Хонгилийн төгсгөлд баях бяцхан хаалгаар ортол томоос том толь тавьжээ...Толинд түүнтэй цуг хар хослолтой, хар нүдний шил зүүсэн, ажлын цүнх барисан халзан залуу цуг зогсож байна...Залуугийн гараас хөтөлжээ...Энэ удаа залуу толин дотор бус, бүүр хажууд нь бодитоор зогсож өөрийг нь тэвэрч духан дээр нь үнслээ...Сэрээд шуудхан л толиний зүг харав...Хэн ч алга...Бага өрөөнөөс охин уйлах сонсогдлоо...Сандран гүйж очив...Охин нь мөн хар даржээ...Ээжээ, Ээжээ, хар хувцастай хүн намайг авж явах гээд байна...Охиний аргадан унтуулж өрөөнөөс гарах гэтэл дэвтэр олж харлаа...Аравтай охиний өдрийн тэмдэглэл...Эгдүү нь харч дэвтэрийн хаанаас ч хамаагүй муйхар бичигдсэн мөртүүдийг үсэглэв...

"Тэд хаа сайгүй бий...Бидний дунд, бидний зүүдэнд, толин дотор...Толин дотроос хар хувцастай, хар нүдний шилтэй, цүнх барисан халзан ах нар намайг, ээжийг, агааг, аавыг харж байдаг...Би энэ тухай найздаа хэлсэн...Тэр ч бас харсан гэхдээ харсан гэдгээ мэдмэгц л мартчихдаг гэж байна лээ...Би тэр ахыг дахиж харвал гаран дээрээ Х тэмдэглэхээр шийдэж байнга харандаатай явж байгаа..."...Охиний гараар дүүрэн Х тэмдэглэгээ зурагджээ... Тэр ч мөн адил гараа харлаа...

Үсрэлт

Хүн төрөлхтөн бурхадад, ододод атаархсандаа, булаагаад авах гэсэндээ тэнгэр тулсан өндөр барилгууд барьжээ... Шувуудын жиргээг өөрийн болгох гэсэндээ хөгжим бүтээж, бүхнийг, бүр бүхий л байгаль дэлхийг зөвхөн тэдэнд, хүн төрөлхтөнд зориулан бүтээсэн мэтээр бүхнийг шуналын нүдээр харна...Тэдгээр байшингуудын дээр, орой дээр, хэдий өндөр байшингийн орой дээр үсрэн гаравч тэнгэр тэр дээр хэвээрээ л, хэзээ ч барьж, атгаж, өөрийн болгож чадахгүй, хорлонт хүслийг өдөөн ихэмсэгээр залрана...Доор газар дээр, ургамал цэцэгсийг хорин, бүхнийг өөрсдийн дураар бүтээн байгуулан хүн төрөлхтөний хотод өөрсдөө энэ дээрээс ямар өчүүхэн, шоргоолж, шавжинаас ч долоон дор амьдрахын төлөө бүхнийг хийх амьдралын машинууд болох нь үзэгдэнэ...Амьдралын төлөө бүхнийг хийх амьдралын машинууд...Хөгжим зохион чихээ баясгаж, тэр хөгжим нь байгалийг магтан дууллаа хэмээн хөөрцөглөн, зургаар ертөнцийг буулгах гэж оролдох бяцхан хүн төрөлхтөн...Тэдний бүтээсэн бүхэн, бүүр шүдний сойз нь хүртэл зөвхөн амьдрахын төлөө...Амьсгалын төлөө бүтээгджээ...Залуугийн бодолд үхэл биш зөвхөн эдгээр бодлууд ээлж дарааллан эргэлдэж хүйтэн хөндий хахир хатуу, хэл усгүй, дохио зангаа ч үгүй, бүүр байгаа эсэх нь мэдэгдэггүй тэр амьдралаас буцхаар шийдэн зогсоно...Ердөө ганцхан алхалт түүний цээжийг юу ч үгүй урж тасдан хэсэгчилж, өт хорхой болгон хувиргана...Хэсэг хэсгээрээ хугарж, няцарсан өөрийн цогцосыг бодоод хэзээ нэгэн цагт хаа нэгтэй бяц гишгэсэн жоом санаанд нь буув...Яг л бяцарсан жоом шиг шавжнуудын дунд хөрст дэлхийд шингэхээ хүлээн хэвтэнэ...Бие мах бодь нь өмхийрж ялзаран, арьс нь ясандаа шингэж түүний биеийг бүрдүүлэгч атом, молекул бүр замхарч одоод зуун зуун жилийн дараах хэн нэгний үтрээнд, умайнд, хоолойнд, чихэнд, нүдэнд, хэлэнд, зайрмаганд наалдаж орхих биз ээ...Гагцхүү тэр зуун зуун жил өнөөдөр юу  юугүй нүдэнд нь зурагдаад өнгөрөх шиг...Хүн үхэхийнхээ өмнө бүхий л амьдралаа зурагтын дэлгэцнээ харж буй мэтээр хардаг гэсэн худал болой...Харин үхсэн хойноо хэрхэн ялзарч, хайрт хүмүүс нь уй гашууд автан уйлалдаж, найз нөхөд нь аажимдаа түүнийг мартан буйг цаг хугацааны аялал хийн ширтэнэ...Үйл явдал хэзээ ч дуусашгүй, тэрний байсан гэх батлагаа бүгдийн дурсамжаас, гэрэл зургийн хальснаас, дэлхийн ертөнцийн хөрснөөс ангижирч ор тас мартагдан одоход сая аялал дууслаа...Одоо түүнд ганц л алхам үлдсэн...Эдгээр шавжнуудын дунд бяц гишгэгдэх...Далан таван давхрын өндөр дээрээс доош харан зогсоход үхэл ч өөрөө эмээх шиг...Болиоч гэж буй мэт дотроос нь өнөөх хүний, хүн төрөлхтөний амьдрах хүсэл оволзож, амьдралын машин эцсийн мөчид ч үүргээ гүйцэтгэнэ...Бүүр сайхан хөгжим, амттай хоол, үзэсгэлэнт зураг, гайхамшигтай кино, гайхалтай ном уншимаар санагдана...Амьдралын машин шалан, ятгаж, тэдгээр амттай, сайхан, үзэсгэлэнтэй, гайхалтай, гайхамшигтай зүйлсийг нэгд нэгэнгүй тоочно...Гэвч...ГЭвч энэ бүгдийг хүн, хүн төрөлхтөн, шавжнууд бид өөрсдийнхөө төлөө, амьд явахынхаа л төлөө, бүүр амьсгалах, идэж ууж, бааж шээхийнхээ төлөө л хачир болгосон юм шүү дээ...Зүгээр л амьсгалахын төлөө бүхнийг цогцлоон бүтээж эцэст нь түүнээ амьдралын баяр баясал, хөгжөөн цэнгээн болгон хувиргаж би биш, хүн биш, эрт эдүгээ цагт нэгэнтээ амьдарчихсан, амьдарсаар буй далдын зүйлстэй холбох болжээ...Утгагүй,...Утга учир үгүй, уйтгарт шавжны амьдралыг ганцхан алхалтаар төгсгөх хэрэгтэй...Тийм ч хэцүү байсангүй, унах мөч хором бүр асар удаан... харьцангуйн онолыг харааж зүхнэ...Доошлох тусам, агаарын урсгал нүүрийг нь ярьж, өнөөх шавжнууд улам тодрон тодорсоор...Нүднийх нь өмнүүр ирээдүй бүүр хурдтай, ажиглаж амжихгүй жирэлзэж өнгөрнө...Хүмүүний бүтээсэн гайхамшигууд зүрх шимширүүлэн өвтгөж, хүн гэдэг ерөөс амьдрал гэдэг гайхамшигийг ингээд орхиж буйдаа харуусна...

/Харин тэр доор  бяц шидэгдсэн хойноо сая өөрийн бодсон бүхэн үнэн байсныг эцсийн мөч хүртлээ зөв байсныг ганцхан хүн төрөлхтөн өөрийгөө хүн төрөлхтөн гэж харах аа байсныг анзааржээ... /

Байна уу? Байна уу?? Намайг сонсож байвал, хариу өгөөрэй.

Гурван зуун секунд

-Хэр удаан хүлээх вэ?
-Удахгүй ээ...
-Энэ бүхэн хурдхан дуусаасай гэж залбирах юм...
-Бээлий өмсөхөөс ч амархан ажил шүү дээ...
-Тэд л тэгж хэлсэн...Тэр бээлий өөр ч юм бил үү...
-Битгий ай даа...
-Маргааш уулзах уу?
-Уулзана аа...
-Тэрний маргааш ч уулзах уу?
-Мэдээж шүү дээ хайрт минь...
-Бүүр тэрний маргааш ч гэсэн үү?
-Тиймээ хайрт минь...Өдөр бүр уулзана...
-Тэгээд шөнө уулзахгүй юм уу?
-Уулзана даа хайрт минь...
-Чи ядраад байгаа юм уу?
-Үгүй ээ...
-Тэгвэл надад ус аяглаад ирээч?
-За...удахгүй ээ...

..Бүсгүйн зүрхний цохилт цагийн зүүтэй хэмнэл тааруулан амьсгална...Магадгүй, бие дотоод сэтгэлийнх нь хаа нэгтэй бас нэгэн цагийн зүү хэмнэл тааруулхаар цохилно...гэхдээ арай аажуу...арай сулхан...одоохондоо тэдний хэн нь ч энэ цохилтийг анзаархааргүй тийм аажуухан цохилно...

-Ямар удав аа?
-УДаагүй шүү дээ хайрт минь...
-Энэ бүхний дараа, үнэхээр бүх зүйлс өмнөх шигээ болох уу?
-Чи бид хоёр ярилцсан шүү дээ, одоо цаг нь биш...
-Гэхдээ цаг байж л байна шүү дээ...
-Зөв цагтаа биш шүү дээ...
-Тийм ч юм уу...
-Тиймээ...
-Энэ чамайг жаргалтай болгох уу?
-Чи үргэлж намайг жаргалтай болгодог...
-Гэхдээ чи жаргалгүй байгаам шиг...надад санагдах болсон...
-Дэмий юм бодох хэрэггүй дээ...

Хүлээх өрөөнд сувилагч орж ирэн..."Таван минут" гэж зарлав...
-ТАван минут...
-Тиймээ...Таван минут...ТАван минутанд миний зүрх хэд цохилж амжих бол?...Гурван зуун секунд шүү дээ...
Бүсгүй мэс заслын өрөөнд орлоо...Нойрсуулах тариа зүрх сэтгэлээр нь дамжин мансууруулж таазан дээрх гэрэл хаа нэгтэй замхран одов...Түүнтэй адил хаа нэгтэй...Хаа нэгтэй орших өнөөх цаг зогслоо...

Супербаатруудын улс.

Монголд дандаа супербаатарууд байдаг юм шиг байгаан. Тэгээд бүгд нэг газар бүгчихсэн, гадагшаа гарахгүй, дотогшоо орохгүй. Бүгдээрээ супер юм чинь өөрсдөө дотроо өөрсдийгөө болгоо л, дэлхийн хөгжилөөс тасраа л явчихна. Батотгон, Аргогоор удирдуулсан супер хүмүүсийн архи маягийн. Хятад, мятадад хамгийн том үйлдвэржилт, бүтээн байгуулалт болж байна уу энээ тэрээ маниусд ямар ч хамаагүй.Супер болхоор дотроо сайхан хөгжөө л, Хятадын ажиллах хүчнээс хамааралгүйгээр тэнгэрт тулна гэжуугаа. Монголын хөгжил бусад орны хөгжил шиг техник , технологи энэ тэр гэж сүртэй юм байхгүй. ТЭнгэрт сүү цацаж бороо оруулаад л, газарт тахил өргөж өвс ургуулаад л, фермийн аж ахуй. Хонио алж идээ л махны хэрэгцээ. Алсан малынхаа арисаар хувцас хунар хийгээд өмсчихнө. Уйдвал агуйн хана манан дээр зураг зурж болно. Хамгийн гол нь өөрсдөө, бид чинь мундаг супер хүмүүс. Тэр гадаад мадаад, Америк энээ тэрээ ямар хамаа байна. ТӨмөр замаар далайд гарцтай болно уу байна уу падлий ч алга, тэгээд ч тэр далай чинь шорвог давстай, мал амьтан услаж болохгүй л юм гэнэ лээ дэг. Бидний зорилго бол ерөөсөө супер хүч чадалтай, супер хүмүүсээр дүүрэн энэ улсдаа гадны ганц ширхэг шороо ч оруулалгүй, гадагшаа ганц ширхэг ч агаарын молекул алдалгүй сууж байх. Яг л даршилсан огурций шиг. Тэгээд л байж байвал сүүлдээ улам хүч чадал маань ихсээ л ногоороод гоё болцгооно гэжуугаа. ЭНэ дээр байдаг нөхдүүд харин ийм бодолгүй юм шиг байгаа юм, Хятадын банкны салбарыг оруулж ирээд л, Хятадын банкны хүү бага байгаад Монголын банкны өрсөлдөх чадварыг хөгжүүлэх ч үгүй, супер хүмүүсд ер нь банк ч хэрэггүй. Цагаан идээ, таван хошуу малтайгаа хэн баян, Монгол баян гэж гоё үг байна цаана чинь. Дээр байгаа нөхдүүд л нэг гадагшаа агаар алдчихгээд байгаа юм даа, бид хэд л талбай дээрээ нэг том гэр барьж аваад пиг чихэцгээхгүй бол. Гадаад мадаад ер нь хэрэггүй шдээ, яахав тусламж энэ тэр гэж гүүр бариад, талх ногоо өгвөл авчихна биз, түүнээс гадаадууд чинь бидэнд дарлагдаж явсан улс биднээс юм авах эрхгүй шд, тийм болхоороо ч байнга тусламж, зээл энэ тэр олгож байхгүй юу. Аль болох аваад л байх хэрэгтэй, тэгж байтал бүгдээрээ гоё даршилсан огурций болцгооно доо. Ай давс амтагдаад л сайхан шүү. 

Солгой хүн

"Хөөх чи солгой юм байна, би солгой хүмүүсд дуртай"... Бүсгүйн гал халуун нүд түүнийг төөнөнө. Будаггүй байхдаа бүүр ч үзэсгэлэнтэй юм гэж бодлоо. "Би уул нь солгой биш л дээ, зүгээр л багадаа толь руу уначихсан юм"..."Юу гэнэ ээ, хахаха, би мар жаахан хүүхэд биш дээ"..."Үнээн, арван настайд манайд томоо толь байдаг байлаа. Угаалгын өрөөнд тавих гэж аав авчирсан юм. Одоо бодход тийм толь би дахиж хараагүй"... "Нөгөө толинд өөрийгөө хараа л нүүр амаа элдэв болгож тоглож байсан толь маань газар уначихлаа...Сандарсандаа босгох гэтэл толь руу миний гар яваад орчихсон юмдаг... Яг л тэнд дахиад нэг манайхтай адил айлтай тэр толиор холбогдчихсон юм шиг... Өнгийж харж байгаад толь руу орчихсон... Нөгөө айлын таазан дээр нэг их хүчтэй унасан даа...Тэгээд л би толиноос буцаж гарж чадалгүй том болчихсон юм "..."Эвгүй юмаа...арай тэгээд л солгой болчихсон юм биш биз дээ"..."Тиймээ, уул нь баруунаараа бичих гэж зөндөө үзсэн зүүн гараараа л бичээд байгаа юм шиг санагдаад болж өгөөгүй "..."За боль доо, тэгвэл энэ амьдрал чиний толинд харж байгаа тусгал юм байна шүү дээ"..."Тийм л болж таараад байгаа юм даа... Жинхэнэ би толиний нөгөө талд буцаж гарч чадаагүй, тэнд юу болсоныг одоо яаж мэдэхэв...Заримдаа толинд хархаар тэр үеийн манай том өрөө, аав минь намайг цоо ширтэж байдаг. Хүү минь, хүү минь толиор тогловол орондоо шээдэг гэж хэлсэн шүү дээ гэсээр миний нүдэн дээр хөгширдөг юм"... Тэр ингэж хэлээд гараад явчихлаа... Цаасан дээр найман оронтой утасны дугаар нэг л эв хавьгүй бичсэн харагдана...Нээрээ л толин дахь тусгал шиг...тэдгээр  тоонууд эргэчихжээ...Бүсгүй толь гаргаж ирвэл цэвэрхэн нямбай бичиг харагдав...99195...Дүрдээ итгэчихсэн залуу вэ гэсээр бүсгүй босож хувцаслалаа...Ноосон цамцнаас нь хямдхан буудлын эхүүн үнэр ханхална...Эмэгтэй хүн болсон хойно өөрийгөө тордох аядмар болов...Гэтэл угаалгийн өрөөний толинд өөрийнх нь жинхэнэ төрх тусчихаад тэр өөрөө биш, толинд дахь тусгалыг л дагаж хөдлөөд байгаа юм шиг санагдана...Үнэхээр л бидний энэ амьдрал хэн нэгний толинд дахь тусгал ч юм билүү гэсэн бодол бодол санааг нь дүүргэнэ...Магадгүй энэ дэлхий дээрх бүх солгой хүмүүс толь руу уначихсан байх...Тэгээд одоо болтол буцах замаа хайсаар л хүүхэд насандаа хоцорж дээ... Жаахан байхад нь эмээ нь толиор битгий тогол гэдэг нь үнэний ортой санагдана...Тэгмэгц бүсгүйг нэг их гуниг, хуурамч хоосон мэдрэмжүүд эзэмдэв...Би ердөө тусгал төдий юм бол хэмээн бодсоор гэрийн зүг алхлаа...Гадаа бороо шивэрч, бүгд л хаа нэгтэйх тусгалаа хайна...

Нойронд шарттал Напалм Үхэл...Сайхан.

Шартчихсан юм шиг... Ам хатаж...Уушиг тамхи нэхнэ... Тами ч үгүй... Шартайла юм ч...үгүй...Шартсан биш ямар... Бос...Сууна...Дэлгэц ширтэн сууна... загнаж...хамаг бие... Маажина...маажаад л...маажаад л...цус...нэг мэдхэд цус гарчихсан...Ус ууна...тэгээд дэлгэц...дахин ширт...Үхлийн шок...Шууд үхэл...юу ч гэх юм... Үхэл л гэнэ...Үхэл чухал биш...Хөгжим нь чухал...Хөгжим сайхан...Шар тайлна...Уул нь шартаагүй...Уусан биш...Уудаг юм уу?...Хөгжимөө сонсо оо...Хөгжим сайхан...Амьдрал...аялгуу...хашгираан...доргио хэмнэл...хурдан...илүү хурдан...юу нь мэдэгдэхгүй...чарлаад л...бархираад л...үхэх гэж байгаа юм шиг...үхэж мэдэхээр...бархираан...нүднэ...юу ч үгүй нүднэ...бөмбөр...тас тас...гитар...хоршино...тас тас...тэр чигтээ тас тас...өнөөх этгээд...дуучин...бархирна...нэг юм...хэлэхгээд...нэг юмаа хэлэх гээд...дуу дуусчихав...хэлж чадсангүй...дараагийн аялгуу...Аялгуу гэж нэрлэж болох бол...Аялгуу гэж юу юм бэ?... Адгий хөгжим үү?...Адгийн аялгуу юу...Надад хамаагүй...Надад хөгжим л хамаатай...Аялгуу биш...Авс ч биш...Үхэл ч биш...Напалм үхэл...Хэнд хамаатай юм...Хэнд ч хамаагүй....гэхдээ...аялгуу...бишээ хөгжим...надад хамаатай...Ялгадас...Амьд гарах хүсэл...Нүд..Балба...Зод...Тас тас...бүх юм тас...тасарчихсан...сэглэгдчихсэн...гитарын соло...амьд үлдэх совин...шалгарал...Дарвин...нэг дуунд бүх юм...Тэгээд Аллага...Ал...Хөнөө...Устга...Одоо юу явж байна...мэдэхгүй...Хөгжим л чухал...Үхэл биш...Напалм биш...Аялгуу биш...Цаг хугацаа ч биш...Дараалал ч биш...Гарчиг ч биш...Хөгжим...Үгс...Шарталт...чухал...бусад нь надад хамаагүй...Шартчихсан юм шиг...Ам хатна...Одоо зүгээр...Хурдан...Удаан...Нэг агшинаар...Дахиад хурдан хүчтэй аймшигтай...аялгуу бүхнийг зурна...зуурна...завхайруулна...завхайрал намайг таашаана...завхайралыг тархи таашаана...тархи гавлаа таашаана...хөгжим тоглогдсоор...хамаагүй бүх юм...Энэ бүхэн сайхан...Одоо...Миний одоо...Одоо энд...Цаг хугацаагүй одоо...Хөгжим шиг...Үхэл шиг...Төгсгөл шиг...ганцхан миний одоо...Зүүдэнд...

Цаас

Бичхийг их л хүссэн юмсан... Маш их, ямар их, зөндөө их хүсэж байсан...Бал бариад цаас дэлгээд суучихвал болчино гэж төсөөлөөд байлаа...Харин одоо тэрний гарт аль аль нь байна...Бичгийн нимгэхэн цаас, арыг нь бохь болгож орхисон бал ...Балны хошуу цаастай үнсэлцлээ гээд цэгээс өөр юу ч буухгүй...Өнөө их хүсэл, өнөө их эрмэлзэл, өнөө их бодол .бал атгасан тэр эгшинд юу ч үгүй нурах нь тэр...Бүр хов хоосон болтлоо нурчихлаа шүү...Дөнгөж үсэг сурж байхдаа ч тэр ингэх их юу бичих вэ, юуг буулгах вэ гэж бодож байсангүй...Ухаан санаа, бодол санааг нь хэмжээлшгүй ихээр эзэмдээд байсан өнөөх үгс юу ч үгүй арилчихлаа...Хязгааргүй том баллуур гарж ирээд, тархийг нь гөлийтөл баллуурдчихлаа...Гөлгөр тархинаас одоо юу гарах юм бэ...Энэ захиаг, ердөө л нэг захиа, хэн рүү ч хамаагүй бичээд хаашаа ч хамаагүй явуулахыг хүсэж байсансан...Бүтэн сар өдрөөр бодож, төлөвлөсөн...Бүүр явуулах хүнээ, юуны тухай бичихээ ч бодчихсон байсан...Ер нь энэ бүхэн балнаас л боллоо...Бохь байсаар байтал яах гэж ч арыг нь зажилсан юм...Цаас ч бас хамаатай...Ажлаар дүүрэн цаас хөглөрж байхад, энэ цаасны төлөө хотын нөгөө зах орох ч гэж...Худалдагч хүүхэн сайн чанарын хатуулагтай цаас гээд магтаад байсныг нь яана...гэснээс хөөрхөн алаг нүдтэй охин байсан шүү...Тэр алаг нүд байгаагүй бол...Алаг нүд нь хурдан хурдан тормолзоод л...Инээдтэй юм, тэр алаг нүдээрээ энэ цаасыг тэгж их рекламдаагүй бол цаас авахгүй байж дээ..Цаас байхгүй бол бал ч байхгүй...Захиа бичих хүсэл нь одоо ч таатайгаар шаналгаж байхсан хэмээн залуу өөртөө шивнэнэ...Ерөөсөө л худалдагчийн буруу юм байна...Хөөрхөн худалдагчийн л буруу...Суусаар ажил тарах дөхлөө...Тэр балаа тас атгаад цаасаа ширтэн суусаар зургаан цагийг туулчихлаа...Худалдагч бүсгүй дээр очиж гомдол мэдүүлнэ ээ...Магадгүй ягаад болзоонд урьж болохгүй гэж...Замаараа цэцэг төвөөс сарнай боолгож аваад хүлээнэ...Нэг мэдэх нь ээ бүх бодол нь биелчихсэн, дэлгүүрийн урд хаалган тэр цэцэг тэвэрчихсэн гүйж явна...Гүйсээр л...Хурдан хурдан гишгэлсээр, нааш цааш холхино...ТАван ч тамхи цааш нь харуулчихлаа...Бүсгүй байсангүй...Тэвчихээ байгаад дэлгүүр рүү орлоо...Орох дэмий байж дээ...Өнөө алаг нүд, одоо өөр нэгэн азгүй залууд "ердөө нэг муу" бичгийн цаас рексламдчихсан зогсож байна...Орох дэмий байж...Цаас ч авах хэрэггүй байсан юм...Ажлаар дүүрэн цаас байхад...Тэнэг толгой...

Цахилгаан шат

Цахилгаан шатанд гацсан дурсамж, тэрнээс хойш бүсгүй цахилгаан шатанд суухаа болисон...Яахав, лифт гэж бичиж болно л доо, гэхдээ цахилгаан шат гэж бичсэн нь нэг л дотно санагдаад байх шиг...Бүсгүйн гэр, хорооллын өндөр цэнхэрүүдийн нэгэнд байршилна...Гэрлүүгээ алхах бүр дээ, Аз жаргал мандан бадраг...Тиймээ аз жаргал хэмээн бодно...Тэр автобуснаас айдаггүй шүү, зүгээр л ажил нь ойрхон болхоор алхаж харидаг хэрэг...Маникен дунд, хувцас, худалдан авагчийн сүрчигний үнэрт өдөржин мансуурсаар ажил тараад гадагшаа гархад нэг л сонин...Өдөржин нунтаг цагаан сорж байгаад, одоо үйлчилгээ нь шартуулж байгаа мэт...Дуу шуугайн дүүрсэн, хорооллын машинууд түгжирэлдэн урагшлах нь яг л өмдөндөө баачисан бөөн хүүхдүүд алхаж байгаа мэт...Өвөл бүх юм нэг л удаан залхуутай...Гэхдээ хүйтэн салхи, цагаан цас сэтгэл санаа сэргээж, бие мах бодид цочрол өгөх нь таатай...Эмэгтэй хүн ямар даарах биш дээ, туранхай хөлөө тиркогоор халхалсан болоод л зам гарна...Өөрийг нь хэн юу гэж харж байгаа бол гэж хааяаа бодно...Гэхдээ сүүлийн үед багын дурсамж нь зовоох болжээ...Дахиад цахилгаан шатанд суучихвал...Арван хоёр давхар руу өгсөж байхаар суучихвал амар юм гэсэн бодол шаналгана...Тэгж бодсоор нэг мэдхэд лифт дуудах товчийг зогсоо зайгүй тачигнуулан зогсож байна...Хурдан хурдан дараад байвал лифт илүү хурдан ирэх юм шиг...Цахилгаан шат хаана явж байгааг заасан дугаарууд аажимаар нэгийг гаргаж ирхэд, аймшигийн хаалга нээгдэнэ...Нүдээ цавчилан,цавчилан харж зогссоор, лифт хаалгаа хаана...Цээж дүүрэн амьсгал аваад тэр шатны зүг алхаж байдаг...Ямар ч л байсан өнөөдөр лифтэнд сууна гэж бодлоо...Бүтэн долоо хоног ингэж бодсонсон...Тэгээд яг тэр хаалганы өмнө очоод, жижигхэн дөрвөлжин өрөөг хараад зог тусчихна...Хүнгүй хоосон авс шиг хайрцаг...Орчихвол хэзээ ч гарж чадахгүй мэт...Өнөөдөр яг сууна даа...Өнөөдөр л биш бол хэзээ ч биш...Салхи хүртэл дэмжих мэт араас нь дэм өгнө...Жижигхэн харанхуй өрөөнд хоёр цаг уйлж зогссон зургаан настай охин өнөөдөр хорин зургаа хүрчихсэн...Бүтэн хорин жил ард хоцрохдоо аймшигт дурсамжийг нь арилгачихсан ч байж магадгүй...Бүсгүй хурдан хурдан алхалсаар гэрийн зүг давшиллаа...Алхалт бүр нь улам өөдрөг, илүү эрч хүчтэй болно...Өндөр өсгийтийн таг, таг хийсэн чимээнд урамшин, цүнхнийхээ оосрыг тас атгачихаад гүйх шахам орцондоо орлоо..Плеткаа асаалттай гарчихсан хүн шиг цахилгаан шат дуудхаар ухасхийн давхив...Товчлуурыг дараа л байлаа...дараа л байв...дахин дахин дараа л байсан...Лифт хаана явааг ч анзааралгүй жижигхэн товчлуурыг чихэх мэт нүднэ..."Сайн уу"..."Хүүе танайх энд байдаг юм уу?"..."Хэдэн давхарт вэ?"..."Арав"..."Ямар сонин юм бэ?, Манайх арван хоёр"..."Сонин юм..."...Бүсгүй залуутай ингэж танилцжээ...Энэ өдрөөс хойш, залуутай тааралдахын тулд л лифт дууддаг боллоо...Залуу ч мөн зөвхөн бүсгүйтэй тааралдахын тулд зориуд хүлээдэг болжээ...Тэгээд л "Сайн уу"...цахилгаан шатны жижигхэн өрөөнд ороод хэн ч юу ч ярихгүй...Залуугийн буух давхарт, "баяртай" гэхээс өөр үг хэлэхгүй...Хамгийн чухал нь, залуутай байх хоромхон хугацаа бүсгүйг догдлуулна...Зүрх нь амаар гарчих шахам л сандарна...Залуу ч мөн догдлоно...Хүлээж, хүлээж бүсгүй ажлаа тараад ороод ирхэд салаганасан гараа хармандаа чихчихнэ..."Сайн уу" хөөрхөн инээмсэглэл, нүд нь хурдан хурдан цавчилан мэндэлцгээнэ...